4

Dit nieuwe vertrek is zo belangrijk dat Petrusrots’ herhaling voor zijn verontwaardigde broeders volledig wordt weergegeven, want het verwijdert het grote obstakel dat in de weg lag voor de verdere verspreiding van het evangeliegoede bericht. De opdracht die door de elf van de Heer was ontvangen (Luk. 24:33,47) omvatte de onbesnedenen. Ze hadden het bekend gemaakt in Jeruzalemstad van (de god) Salem - vredestichter en Judeade landstreek waar de stam van Juda woonde en Samariawaker en het gehele land van Israëlstrijder van God, maar alleen tot de Besnijdenis. Geen van de discipelen dacht er ook maar aan het te verkondigen aan hen die van een andere natie waren, ook al waren zij, net als Corneliusvan een hoorn, vrome en Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikkervrezende mensen. Deze afsluiting bewijst dat de Pinkster ekklesia geen enkele van de heidenen omvatte, maar absoluut allen uitsloot, behalve die van Joods bloed waren. Zij konden, uiteraard, niet de Hellenisten uitsluiten, of Joden die neigden naar de Griekse cultuur, want zij waren geen Grieken, maar besneden Israëlstrijder van Godieten.

Ook kunnen we niet het geval van Corneliusvan een hoorn nemen als het begin van het evangeliegoede bericht aan de naties als zodanig. We vinden niet dat dit geval werd opgevolgd door het evangeliseren van de Onbesnedenheid in het land. Ja, het schijnt totaal geen gevolg te hebben gehad in deze richting. Na de dood van Stefanuskrans en de daarop volgende vervolging, spraken de discipelen tot geen anderen dan alleen de Joden (19). Andere vluchtelingen uit Jeruzalemstad van (de god) Salem - vredestichter, echter, die van Cyprische en Cyrenische oorsprong waren, en die enige van de tradities van het Judalofïsme zelf hadden verlaten, spraken tot die Joden in het Syrische Antiochiëstad van Antiochus - nu Antakya, die ook Griekse gewoonten hadden aangenomen. De eerste maal dat het evangeliegoede bericht aan de afgodendienaren werd verkondigd was mogelijk het geval van Sergius Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine, proconsul van Cypruskoper (-land) (13:7), of Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine’ prediking aan het volk van Lystravrijkoping (14:7). Doorheen zijn vroege bedieningen, echter, ging Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine niet alleen naar de synagogen en predikte eerst tot de Joden, maar hij sprak ook tot de vrome en Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikkervrezende proselieten, zoals Corneliusvan een hoorn, voordat hij naar de Onbesnedenheid ging. Zulke bekeerlingen van het Judalofïsme vormden de kern van de meeste ekklesias die door hem gegrondvest werden, voor zover het hun heidense inhoud betrof. Zie 13:43, 14.1, Lidia, 16:14, 17:4, 18:4 (contrast :6) en Justusrechtvaardig :7. De heidenen waren een aparte klasse.

16

Petrusrots zag een nieuw belang in de woorden van de Heer (1:5), dat hij niet had gezien op de Pinksterdag. JohannesJAH is genadig’ doop ging nooit verder dan de Joden. Nu het evangeliegoede bericht tot deze proseliet komt, neemt de doop van de geest voorrang boven die in water, en is het Petrusrots’ rechtvaardiging voor het geven van Israëlstrijder van Gods rite aan deze heiden.

17

De voortdurende neiging, in deze rol, van het lichamelijke naar het geestelijke, wordt goed geïllustreerd door de gaven die aan Corneliusvan een hoorn en zijn vrienden werden gegeven, als een teken van hun aanvaarding door Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker. Het teken van het verbond, de besnijdenis, was in het vlees. Het gebrek hieraan sloot hen uit van de zegeningen van het koninkrijk. In Israëlstrijder van God volgde de geest het baden van hun lichamelijk gestel in het ritueel van het dopen. Maar de Heer Zelf doopt deze onbesneden vreemdelingen in geest, voordat ze in water gedoopt worden. De geest stijgt uit boven en regeert de lichamelijke rite. In het geval van deze proselieten volgde het ritueel van het dopen op het ontvangen van de geest (hand. 16:15; Rom. 6:3; 1Kor. 1:14-16), vanwege hun band met het Judalofïsme, maar het schijnt niet algemeen toegepast te zijn in het geval van non-proselieten (1Kor. 1.17; Efe. 4:5; Kol. 2:12).

19

Hier gaat het verhaal terug naar de dagen van de grote vervolging in Jeruzalemstad van (de god) Salem - vredestichter, toen alle gelovigen verstrooid werden (8:19. Sommigen van hen kwamen door het Syrische Antiochiëstad van Antiochus - nu Antakya, waar zij tot Hellenisten spraken. Later (14:27), toen Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine en Barnabaszoon van vertroosting terugkeerden naar Antiochiëstad van Antiochus - nu Antakya, informeerden zij de broeders dat Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker een deur naar de naties (zoals de Grieken) opende. Indien de vluchtelingen uit Jeruzalemstad van (de god) Salem - vredestichter eens tot de Grieken in Antiochiëstad van Antiochus - nu Antakya hadden gesproken, dan zou dit voor hen geen nieuws zijn geweest. In vers 20 is vrijwel net zoveel gewicht van handschriftbewijs voor beide lezingen, Hellenisten of Grieken. De Alexandrinus heeft de kortere vorm Hellênas (Grieken), terwijl de Vaticanus het langere Hellênistas (Hellenisten) heeft. De Sinaïnaar de woestijn Sin, waarin de berg ligtticusschrijver kopieerde de langere vorm, maar incorrect; euaggelistas (evangelisten). Een van de corrigeerders, echter, gaf zijn voorkeur aan voor Hellênas door tussen de regels llê…n te schrijven.

22

De discipelen in Jeruzalemstad van (de god) Salem - vredestichter waren meestal voor vuur voor de wet en het ritueel, maar Barnabaszoon van vertroosting was vol van heilige Geest en geloof en kwam zo overeen met Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikkers doelstellingen.

25

Barnabaszoon van vertroosting wist dat Saulafgebeden (van God) hebreeuwse vormus’ opdracht voor de naties was, daarom onderkende hij dat Antiochiëstad van Antiochus - nu Antakya het gepaste veld was voor zijn roeping.

26

De titel "Christen" is Latijns in z’n uitgang, en schijnt daarom door de Romekrachtinen te zijn gegeven. Ze wordt slechts twee maal meer genoemd (26:28 en 1Pet. 4.16), en was een uitdrukking van minachting. Ze werd nooit door de heiligen zelf gebruikt, hoewel er honderden passages zijn waar wij de uitdrukking vandaag zouden gebruiken. De titel ontstond mogelijk door het feit dat hier, voor de eerste maal, heidenen, Romekrachtinen, de aanbidding van de synagoge verlieten voor het geloof van ChristusGezalfde. Ze spraken voortdurend van ene "ChristusGezalfde" en hun landslieden gaven hen deze nieuwe naam uit spotternij. Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine gebruikt deze term nooit. Alleen Petrusrots gebruikt ze voor zijn mede heiligen van de Besnijdenis, die geloofden.

27

"Antiochiëstad van Antiochus - nu Antakya" (Antiocheia) schijnt een samenvoeging te zijn van anti (in plaats van) en och (hebben, handhaven). Het voorvoegsel veronderstelt dat de twee steden (11:27 en 13:14) de plaats innamen van Jeruzalemstad van (de god) Salem - vredestichter bij het verspreiden van het evangeliegoede bericht. Ze worden voorgehouden als de basis van Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine’ evangeliegoede bericht aan de heidenen, terwijl de Jeruzalemstad van (de god) Salem - vredestichter ekklesia uiteindelijk verstrooid werd. Daarom kan dit heel goed het belang van hun naam zijn. Zij hadden een plaats in plaats van Jeruzalemstad van (de god) Salem - vredestichter.

In het koninkrijk zal het evangeliegoede bericht weer vloeien uit de heilige stad.

29

Het is niet aannemelijk dat Saulafgebeden (van God) hebreeuwse vormus met de bijdrage helemaal naar Jeruzalemstad van (de god) Salem - vredestichter ging, want in zijn Galatenbrief geeft hij aan dat hij veertien jaren lang de heilige stad niet bezocht na zijn terugkeer uit Damascusvergoten bloed, of: bedrijvig. De reden schijnt te zijn dat er een vervolging gaande was door Herodeszoon van heros - held of afgod, en er ook een hongersnood was in Jeruzalemstad van (de god) Salem - vredestichter, zodat het niet verstandig was de stad binnen te gaan.