"5 De God nu der volharding en der vertroosting geve u eensgezind van hetzelfde gevoelen te zijn naar het voorbeeld van Christus Jezus,
6 opdat gij eendrachtig uit een mond de God en Vader van onze Here Jezus Christus moogt verheerlijken.
7 Daarom, aanvaardt elkander, zoals ook Christus ons aanvaard heeft tot heerlijkheid Gods. "

Romeinen 15 en Filippenzen 2.
Deze passage loopt op vele manieren parallel aan het tweede hoofdstuk van Filippenzen, waar ook Christus wordt voorgesteld als het voorbeeld voor ons denken en houding. Vrijwel iedere zinsnede heeft zijn tegenhanger in Filippenzen. Het kan behulpzaam zijn een paar hiervan tegenover elkaar te zetten:

"De God nu der volharding en der vertroosting"(Rom 15:5a)
"Indien er dan enig beroep op u gedaan mag worden in Christus "(Filip. 2:1).

"geve u eensgezind van hetzelfde gevoelen te zijn "(Rom. 15:5b).
" door eensgezind te zijn, een in liefdebetoon,"(Filip. 2:2)

"naar het voorbeeld van Christus Jezus"(Rom. 15:5c).
"die gezindheid..., welke ook in Christus Jezus was"(Filip. 2:5)

"eendrachtig uit een mond"(Rom. 15:6).
"een in streven"(Filip. 2:2).

"de God en Vader van onze Here Jezus Christus moogt verheerlijken.
.... zoals ook Christus ons aanvaard heeft .... tot heerlijkheid Gods."(Rom. 15:6,7a).
"heeft Hij Zich vernederd en is gehoorzaam geworden tot de dood, ja, tot de dood des kruises... tot eer van God, de Vader!"(Filip. 2:8,11).

De gezindheid van Christus.
Deze gezindheid van wederkerigheid en verlangen naar Gods heerlijkheid die is in Christus, wordt een aantal malen gepresenteerd in een patroon van drie zeer duidelijke stappen:

1. Hij geeft Zichzelf.
2. ten behoeve van anderen
3. voor de heerlijkheid van Zijn God en vader.

1. "Christus u heeft liefgehad en
2. Zich voor ons heeft overgegeven
3. als offergave en slachtoffer, Gode tot een welriekende reuk."

We kunnen dit patroon ook als volgt terugvinden in Filippenzen 2:5-11

1. Christus Jezus ontledigde Zichzelf tot de dood van het kruis, wat leidde tot Zijn verhoging waar
2. iedere knie zich zal buigen en iedere tong Zijn heerschappij zal belijden
3. voor de heerlijkheid van God, de Vader.

1. Christus Zich niet zelf behaagt
2. Hij ons aanvaard heeft
3. voor de heerlijkheid van God.

Het verlangen van Paulus' hart.
In Romeinen verschijnt dit patroon in samenhang met een verzoek om zegen of gebed, daarmee de verlangens van Paulus' hart uitdrukkend voor zijn broeders en zusters in Christus. Daarom is het op zich een feitelijke tentoonspreiding van waartoe wordt opgeroepen. Toch is het niet het een of andere voorschrift dat de gelovigen opgelegd krijgen, dat ze op eigen kracht moeten uitwerken in hun levens. Zoals Paulus al eerder in Romeinen had laten zien, het is niet voldoende te weten wat goed en ideaal is:

"want ik doe niet wat ik wens, maar waar ik een afkeer van heb, dat doe ik...het wensen is wel bij mij aanwezig, maar het goede uitwerken, kan ik niet. "
(Rom. 7:15,18)

Wat is die genade? Het is "de genade Gods en de gave, bestaande in de genade van de ene mens, Jezus Christus"(Rom. 5:15). Onze waardering van de "gehoorzaamheid van één"(Rom. 5:19), speciaal waar we het zien in de hierboven beschreven drie stappen(onzelfzuchtigheid, ten goede van anderen, voor de heerlijkheid van God), is wat ons kracht geeft voor de groei naar de volwassenheid. Daarom kijken we, net als Paulus in Romeinen 15:5, naar God om ons die gezindheid van wederkerigheid te schenken zoals Hij die ons toont in Christus Jezus.

De God van volharding en vertroosting.
Terwijl hij deze brief aan het schrijven was, dacht Paulus zonder twijfel aan zijn eigen persoonlijke behoefte aan volharding en troost. Hij zag op tegen de reis naar Jeruzalem, omdat hij wist dat hij er niet warm ontvangen zou worden, en hij had net de angstaanjagende ervaring doorstaan van de Efezische rellen, zoals opgetekend in Handelingen 19:23-41. Toen, naar het lijkt, hij de Romeinen schreef tijdens zijn drie maands verblijf in Achaje, in Griekenland, werd hij op juist dat moment bedreigd door aanslagen door de Joden tegen hem(Hand. 20:3). Zijn leven werd gevuld met het ene gevaar na het andere.

Maar God is de God van volharding en vertroosting(zie 2Kor. 1:3, dat ongeveer op hetzelfde moment werd geschreven). Een waardering van Gods genade, terwijl innerlijke vrede en blijdschap ingeprent worden, zorgt zeker voor problemen in onze omgang met mede-gelovigen die de volheid van redding en rechtvaardiging mogelijk nog niet gegrepen hebben. Maar deze moeilijkheden zouden ook onze waardering van Gods voorzieningen moeten aanscherpen. Zoals Paulus al eerder in deze brief schreef: "maar wij roemen ook in de verdrukkingen, daar wij weten, dat de verdrukking volharding uitwerkt"(Rom. 5:3).

"Vertroosting" staat voor het zelfde Griekse woord dat met "mededelen" wordt vertaald in Romeinen 12:8. Letterlijk betekent het TERZIJDE-ROEPen, de daad van het iemand aan onze zijde roepen voor een heilzaam doel. De laatste vijf hoofdstukken van Romeinen zijn in bijzonder betrokken bij dit "mededelen"(Rom. 12:1), wat ook gezien mag worden als vertroosting. Aangezien God de God der vertroosting is, begrijpen we dat Hij on aan Zijn zijde roept, ons wijzend naar de volwassen gezindheid van wederkerigheid en onzelfzuchtigheid die in onze Heer te zien was. Wat kan er meer vertroostend zijn dan een oproep van God?

Wederkerig gezind.
Als individuen zijn we verbazingwekkend verschillend. Onze achtergronden, onze denkprocessen, onze persoonlijke doelen, ze zijn allemaal zo gevarieerd als de mensheid zelf. Maar, met al die onderscheiden karaktertrekken die God in ons heeft geschapen, brengt Hij ons, desondanks, toch tezamen in "één lichaam in Christus"(Rom. 12:5).

Deze eenheid wordt op dit moment maar ten dele genoten, maar daar waar volwassenheid is moet wel een voorsmaak zijn van onze eenheid in Christus. Hoe meer we ons echt realiseren dat we om niet gerechtvaardigd worden in Gods genade(Rom. 3:24), hoe meer we deze eenheid zullen grijpen en er naar leven.

Wederkerigheid is letterlijk "hetzelfde zijn"(van het Griekse auto - ZELF), maar in het geheel niet in de zin van een monotone herhaling van ideeën en daden, zoals het woord "hetzelfde" zou doen vermoeden. Het is een eenheid van belangen, betrokkenheid en doel die hier in beeld is, en wat is het een zeer belangrijk en ongewone betrokkenheid! Het "eendrachtig" en "één mond" van vers 6 zijn verbonden met het verlangen om God te verheerlijken. Net zoals het evangelie volkomen gericht is op de goddelijke successen van rechtvaardiging en verzoening, zo is ook onze wederkerigheid een zaak van ons richten op God, en niet slechts op Hem als God, maar als de God en Vader van onze Heer Jezus Christus. Hierin zijn we één, en hierin zijn we in staat om uit te rijzen boven kleinzielig fouten zoeken en scherp gekibbel. Er is geen ruimte voor zelfzucht als we geloven dat God Zijn Zoon niet spaarde, maar Hem overgaf voor ons allen, dat Zijn liefde voor ons te vinden is in Christus die stierf voor zondaren.

In overeenstemming met...
Twee maal in deze passage vinden we het voorzetsel "naar"[in de NBG is het "naar" in vers 5 en "zoals" in vers 7;WJ] gebruikt in verband met Christus. Onze wederkerige gezindheid tot elkaar is om in overeenstemming te zijn[met de gezindheid die is] in Christus Jezus. En dit patroon van Christus' gezindheid, die wortel schiet in ons leven en vrucht voortbrengt van wederkerigheid en liefde, is opnieuw te zien in Rom. 15:7, waar we uitgenodigd worden elkander te aanvaarden zoals ook Christus ons aanvaardde.

Op welke wijze liet Christus dan een gezindheid zien van wederkerigheid? Hij was zo bij ons betrokken, die oneerbiedig en zwak zijn, dat Hij Zichzelf ontledigde van Zijn heerlijkheid en voor ons stierf. Maar dit was niet simpelweg een zelf-ontlediging om Zijn nederigheid te tonen, maar het was ten behoeve van ons! Het was een offer dat nodig was voor onze verlossing. Het was precies wat we nodig hadden! Niets anders zou aan die behoefte voldaan hebben! Dit is het mededogen, het zich invoelen, de wederkerigheid tot hen die iets nodig hebben, maar het absoluut niet verdienen, dat Christus liet zien.

Daarom, zodra we dit verbazende evangelie gaan verstaan en aangrijpen, leren we te geven aan anderen en die te helpen, in het bijzonder onze broeders die zwak zijn in het geloof, maar ook aan heel de mensheid(Titus 3:1-7). Zij zullen, zeer waarschijnlijk, ons verachten en afwijzen. Toch zullen we geduldig, mild, vredig, klaar staan voor ieder werk.

En op welke wijze aanvaardt Christus ons? Hier zouden we ons misschien moeten richten op de heerlijkheden van de verzoening die we ontvangen hebben "door onze Here Jezus Christus"(Rom. 5:11). Degene Die voor ons stierf is Degene Die "ter rechterhand Gods is, die ook voor ons pleit"(Rom. 8:34).

Voedt dit ons niet op om te leven naar deze gezindheid van Christus? Omdat we deze vertroosting genieten in Christus, deze warmte van de liefde, deze eenheid in de geest, dit mededogen en medelijden, zullen meer en meer gezind zijn naar anderen met wederkerige liefde "ieder lette niet slechts op zijn eigen belang, maar ieder lette ook op dat van anderen"(Filip. 2:1-4).

Als we echt geloven dat Christus ons aanvaardde, vijanden en zondaren die we waren(Rom. 5:6-10), dan beginnen we de goedheid te realiseren van het aanvaarden van elkaar, ten gunste van hun vooruitgang en vreugde in het geloof(Filip. 1:25). Op die manier worden we gevoelig voor de noden van anderen, met een echte bekommernis voor hun zorgen, zoals Timotheüs dat had(Filip. 2:20), en gaan we hen aanvaarden van broeder tot broeder, zoals een echte vriend een echte vriend aanvaardt. Dit is zoals Christus ons aanvaardde, met als doel hun attentie te richten op de genade van God, wat voor hun voordeel zal zijn en voor de heerlijkheid van de God en Vader van onze Heer, Jezus Christus.

Voor de heerlijkheid van God.
Filippenzen 2 laat ons zien dat Christus' ontledigen van Zichzelf op den duur zal leiden tot het buigen van iedere knie, wat zeker voor allen een zegen zal zijn. Ook hier in Romeinen 15 zien we dat het dragen van de verwijten die Christus droeg, leidt tot het door Hem aanvaarden van ons. En ook dit is een grote zegen. Maar de voleinding van al wat Christus doet, is de verheerlijking van God. Dit is een andere manier om te zeggen dat er werkelijk geen zegen voor ons is, als er geen heerlijkheid is voor God. Onze zegeningen zijn geheel en al te danken aan wat God bereikt heeft, aan Zijn genade in Christus Jezus. Wanneer wij gezegend worden, is dat vanwege God Die ons zegent. Daarom is het Zijn heerlijkheid.

Hierin worden we opnieuw herinnerd aan de gevaren van het denken dat God iets in onze rechtvaardiging en dienstbetoon van gerechtigheid geheel aan ons zou overlaten. Het concept van de menselijke onafhankelijkheid is in ieder opzicht, nog afgezien van de goddelijke doelstelling en werking, een zeer verraderlijk iets. Het onvermijdelijk gevolg is dat we druk bezig zijn met onszelf en we er nooit zeker van zullen zijn dat we genoeg gedaan hebben of zelfs maar dat we het juiste pad gekozen hebben voor het aanvullen van de genade van God.

Niets is zo schadelijk voor de heerlijkheid van God. We mogen onszelf mogelijk misleiden door vaak te herhalen "God zij de glorie," maar als we met zo'n uitdrukking bedoelen dat we willen dat God verheerlijkt wordt door iets wat wij gedaan hebben, hoe wordt Hij dan verheerlijkt? God zal verheerlijkt worden door wat Hij bereikte in Christus Jezus, en door Hem wat Hij bereikte in ons, die geloven.

Daarom hebben we, wanneer we anderen aanvaarden, Gods heerlijkheid in beeld. Een goed voorbeeld hiervan is toen Priscilla en Aquilla Apollos tot zich namen en ze "legden hem de weg Gods nauwkeuriger uit"(Hand. 18:26). Hun specifieke zorg was dat Apollos Gods handelen meer ten volle zou gaan waarderen. Laat het zo zijn dat de kracht van het evangelie deze gezindheid van wederkerigheid in ons schept, zodat we mogen wijzen op God, Zijn wegen en wat Hij bereikte in Christus.

Wanneer we deelnemen aan dit ideale dienstbetoon van het terzijde stellen van onze eigen zelfzuchtige verlangens en roemen, en tijd geven aan anderen zodat zij Gods genade en vrede meer ten volle zullen gaan waarderen, dan wandelen we werkelijk naar het patroon dat Christus heeft neergezet. Dit is Zijn gezindheid. Moge het de onze worden, zodat wij, net als Hij, de heerlijkheid zullen brengen aan Zijn God en Vader. Één te zijn met Christus, dat is het ideale dienstbetoon. Heerlijkheid brengen aan God, dat is de hoogste zegen van allemaal!

Voor meer delen uit deze serie, klik hier